Zestawienie Polskich Norm dotyczących tworzyw sztucznych

- styczeń 2018

PN-EN 12200-1:2016-05 - wersja polska

Data publikacji: 09-01-2018

Systemy przewodów rurowych z tworzyw sztucznych do wody deszczowej do zewnętrznego zastosowania ponad ziemią -- Nieplastyfikowany poli(chlorek winylu) (PVC-U) -- Część 1: Wymagania dotyczące rur, kształtek i systemu

Zakres

W niniejszej normie europejskiej określono ymagania dla rur, kształtek, uchwytów i systemów z nieplastyfikowanego poli(chlorku winylu) (PVC-U) przeznaczonych do stosowania jako nadziemne, zewnętrzne systemy przewodów rurowych do wody deszczowej.

W niniejszej normie określono także:
a) wymagania dla uchwytów metalowych;
b) rury i kształtki o ściance litej (tj. wyroby produkowane z pojedynczą warstwą), jak również rury o ściance litej warstwowej;
c) parametry konieczne do przeprowadzenia badań zgodnie z normami powołanymi.

Rury mogą być stosowane w połączeniu z kształtkami i uchwytami wykonanymi z materiałów akrylowych, pod warunkiem że te polimery spełniają właściwości użytkowe niniejszej normy.
Wyroby zwykle są stosowane w połączeniu z rynnami spełniającymi wymagania EN 607 [1]. Nie są jednak przeznaczone do stosowania w połączeniu z wyrobami spełniającymi wymagania EN 612 [2].

Niniejszą normę stosuje się do systemów przeznaczonych do wody deszczowej z PVC-U o przekroju kołowym, kwadratowym, prostokątnym lub dowolnie innym z połączeniami uszczelnianymi (za pomocą pierścieniowych uszczelek gumowych lub klejonymi) lub nieuszczelnianymi.

W niniejszej normie podano zakres wymiarów rur i kształtek.

UWAGA 1 Obowiązkiem nabywcy lub opracowującego specyfikację jest odpowiedni wybór z zakresu wymiarów, z uwzględ¬nieniem swoich szczególnych wymagań i odpowiednich przepisów krajowych oraz wytycznych instalowania i przepisów technicznych.

UWAGA 2 Termin „woda deszczowa” stosowany w niniejszej normie obejmuje również „wody powierzchniowe” (jak to zostało zdefiniowane w EN 752 [6]) spływające z budynków.
 

PN-EN 13598-2:2016-09 - wersja polska

Data publikacji: 12-01-2018

Systemy przewodów rurowych z tworzyw sztucznych do podziemnej bezciśnieniowej kanalizacji deszczowej i sanitarnej -- Nieplastyfikowany poli(chlorek winylu) (PVC-U), polipropylen (PP) i polietylen (PE) -- Część 2: Specyfikacje studzienek włazowych i inspekcyjnych

Zakres

W niniejszej Normie Europejskiej określono definicje i wymagania dla posadowionych w gruncie studzienek włazowych i inspekcyjnych N1) instalowanych w systemach kanalizacji deszczowej i sanitarnej do maksymalnej głębokości 6 m od poziomu gruntu do dna kanału przelotowego komory głównej, wykonanych z nieplastyfikowanego poli(chlorku winylu) (PVC-U), polipropylenu (PP), polipropylenu modyfikowanego napełniaczem mineralnym (PP-MD) lub polietylenu (PE). Wyroby te są przeznaczone do stosowania w obszarach o ruchu pieszym lub kołowym, w instalacjach podziemnych zgodnych z ogólnymi wymaganiami podanymi w EN 476 i poza konstrukcjami budynków (symbol obszaru zastosowania „U”). Dlatego są one odpowiednio cechowane symbolem „U”. Takie wyroby są również uznawane za spełniające wymagania EN 13598-1 dla obszarów zastosowania o symbolu U bez konieczności dalszych badań.

Studzienki włazowe i inspekcyjne mogą być stosowane do systemów wody deszczowej.

Niniejsza Norma Europejska odnosi się tylko do tych części składowych studzienek (podstawa, trzon wznoszący, stożkowy element teleskopowy oraz inne przypowierzchniowe części składowe), dla których producent w dokumentacji jasno określił, jak te części składowe powinny być montowane w celu zbudowania kompletnej studzienki włazowej lub inspekcyjnej. Niniejsza Norma Europejska dotyczy wyłącznie studzienek włazowych i inspekcyjnych o podstawach z wyprofilowanymi kanałami przepływowymi z pochyleniami lub bez nich. Obejmuje również połączenia części składowych dla systemu rurowego.

Jeśli nie postanowiono inaczej, części składowe typu zwieńczenia i kratki powinny być zgodne z EN 124-1, EN 124-2, EN 124-3, EN 124-4, EN 124-5 i EN124-6[1] lub EN 1253-4[2].

W niniejszej Normie Europejskiej uwzględniono następujące wyroby:
— studzienki włazowe zbudowane na kanalizacji deszczowej i sanitarnej pozwalające na wejście personelu;
— studzienki inspekcyjne zapewniające dostęp do systemu kanalizacji deszczowej lub sanitarnej za pomocą sprzętu inspekcyjnego lub czyszczącego.

UWAGA 1 Płytkie studzienki inspekcyjne stosowane poza drogami do głębokości max 1,25 m zostały wyspecyfikowane w EN13598-1.

Studzienki włazowe i inspekcyjne mogą być produkowane różnymi metodami, np. wtryskiwanie, formowanie rotacyjne, formowanie niskociśnieniowe, lub produkowane z części składowych wykonanych zgodnie z innymi normami.

UWAGA 2 Zarówno studzienki włazowe, jak i inspekcyjne mogą być montowane na budowie z różnych części składowych, ale mogą być także wyprodukowane w całości.
 

PN-EN 438-9:2018-01 - wersja angielska

Data publikacji: 25-01-2018

Wysokociśnieniowe laminaty dekoracyjne (HPL) -- Płyty z żywic termoutwardzalnych (zwyczajowo nazywane laminatami) -- Część 9: Klasyfikacja i specyfikacje laminatów z alternatywnymi rdzeniami

Zakres

W niniejszej normie europejskiej określono wymagania eksploatacyjne dotyczące wysokociśnieniowych laminatów dekoracyjnych (HPL), przeznaczonych do stosowania wewnątrz, których rdzeń nie jest objęty normami od EN 438-3 [1] do EN 438-6 [4] i EN 438-8 [5]. Rodzaje rdzeni (rdzeń barwiony i rdzeń wzmocniony metalem) zdefiniowano w niniejszej części normy EN 438. W EN 438-2 określono metody badań odnoszące się do tej części normy EN 438.
 

PN-EN ISO 10210:2018-01 - wersja angielska

Data publikacji: 17-01-2018

Tworzywa sztuczne -- Metody przygotowania próbek do badań biodegradacji tworzyw sztucznych

Zakres

W niniejszej Normie Międzynarodowej opisano metody przygotowania kształtek do badań stosowanych do oznaczania całkowitej biodegradacji tlenowej i beztlenowej tworzyw sztucznych w środowisku wodnym, glebie, kontrolowanym kompoście lub osadzie przefermentowanym beztlenowo. Opisane metody są przeznaczone do dostarczania kształtek do badań o stałych wymiarach, dających w wyniku polepszoną odtwarzalność wyników badań w czasie oznaczania całkowitej biodegradacji produktu.

Metodę stosuje się do następujących materiałów:
— naturalnych i/lub syntetycznych polimerów, kopolimerów lub ich mieszanin;
— tworzyw sztucznych, które zawierają dodatki, takie jak: plastyfikatory lub barwniki
— kompozytowych materiałów polimerowych, które zawierają napełniacze organiczne lub nieorganiczne;
— produktów wykonanych z materiałów podanych wyżej.
 

PN-EN ISO 14853:2018-01 - wersja angielska

Data publikacji: 25-01-2018

Tworzywa sztuczne -- Oznaczanie całkowitej beztlenowej biodegradacji materiałów polimerowych w systemie wodnym -- Metoda z wykorzystaniem pomiaru wytwarzania biogazu

Zakres

W niniejszej Normie Międzynarodowej określono metodę oznaczania całkowitej beztlenowej biodegradowalności tworzyw sztucznych przez mikroorganizmy beztlenowe. Warunki opisane w niniejszej Normie Międzynarodowej niekoniecznie odpowiadają optymalnym warunkom do przebiegu biodegradacji w maksymalnym stopniu. Metoda zaleca poddanie materiału próbki działaniu szlamu przez okres do 90 dni, który jest dłuższy niż normalny czas retencji szlamu (25 do 30 dni) w beztlenowych komorach fermentacyjnych, chociaż komory fermentacyjne w instalacjach przemysłowych mogą mieć znacznie dłuższe czasy retencji.

Metoda ma zastosowanie do następujących materiałów:
— naturalne i syntetyczne polimery, kopolimery lub ich mieszanki;
— materiały polimerowe, które zawierają dodatki takie jak plastyfikatory, barwniki lub inne składniki;
— polimery rozpuszczalne w wodzie;
— materiały, które w warunkach badania nie inhibitują mikroorganizmów obecnych w inokulum. Efekty inhibitujące mogą być określone przez zastosowanie regulacji inhibitowania lub za pomocą innej odpowiedniej metody (patrz np. ISO 13641). Jeśli badany materiał jest inhibitujący w stosunku do inokulum to można zastosować niższe stężenie badawcze, inne inokulum lub inokulum wstępnie poddane ekspozycji.
 

PN-EN ISO 15494:2016-01 - wersja polska

Data publikacji: 08-01-2018

Systemy przewodów rurowych z tworzyw sztucznych do zastosowań przemysłowych -- Polibuten (PB), polietylen (PE), polietylen o podwyższonej odporności na temperaturę (PE-RT), polietylen usieciowany (PE-X), polipropylen (PP) -- Szeregi metryczne do specyfikacji elementów i systemu

Zakres

W niniejszej Normie Międzynarodowej określono właściwości i wymagania dla elementów takich jak rury, kształtki i armatura wykonanych z jednego z niżej podanych materiałów przeznaczonych do systemów przewodów rurowych z tworzyw termoplastycznych, stosowanych w obszarach przemysłowych, układanych nad i pod ziemią:
– polibutenu (PB);
– polietylenu (PE);
– polietylenu o podwyższonej odporności na temperaturę (PE-RT);
– polietylenu usieciowanego (PE-X);
– polipropylenu (PP).

UWAGA 1 Wymagania dla armatury przemysłowej przedstawiono w niniejszej Normie Międzynarodowej i/lub innych normach. Armatura jest stosowana z elementami zgodnymi z niniejszą Normą Międzynarodową, jeżeli się założy, że sama spełnia odpowiednie wymagania niniejszej Normy Międzynarodowej.

Niniejszą Normę Międzynarodową stosuje się do wykonanych z PB, PE, PE-RT, PE-X lub PP rur, kształtek, armatury i ich połączeń oraz do połączeń z elementami wykonanymi z innych tworzyw sztucznych i z materiałów nietworzywowych, zależnie od ich przydatności, przeznaczonych do przesyłania płynów ciekłych i gazowych, jak również zawiesin substancji stałych w płynach, do następujących zastosowań przemysłowych:
– zakłady chemiczne;
– instalacje ścieków przemysłowych;
– elektrownie (woda chłodnicza i ogólnoużytkowa);
– górnictwo;
– galwanizernie i wytrawialnie;
– przemysł półprzewodników;
– zakłady produkcji rolnej;
– instalacje przeciwpożarowe;
– oczyszczalnie ścieków;
– instalacje geotermalne.

UWAGA 2 Tam gdzie jest to istotne, przepisy krajowe mają zastosowanie (np. stacje uzdatniania wody).

Jeżeli spełnione są wymagania niniejszej Normy Międzynarodowej i/lub odpowiednie wymagania krajowe, dopuszcza się inne obszary zastosowań.

Zastosowanie mają krajowe przepisy przeciwpożarowe oraz odnoszące się do zagrożenia wybuchem. Elementy powinny spełnić przewidywane wymagania mechaniczne, cieplne i chemiczne i powinny być odporne na działanie przesyłanego płynu. Właściwości i wymagania odnoszące się do wszystkich materiałów (PB, PE, PE-RT, PE-X lub PP) podano w odpowiednich rozdziałach niniejszej Normy Międzynarodowej. Właściwości i wymagania zależne od materiału są podane w odpowiednim załączniku normatywnym dla każdego materiału (patrz Tablica 1).
 

PN-EN ISO 15985:2018-01 - wersja angielska

Data publikacji: 17-01-2018

Tworzywa sztuczne -- Oznaczanie całkowitej beztlenowej biodegradacji w warunkach beztlenowej fermentacji z wysoką zawartością frakcji stałej -- Metoda z wykorzystaniem analizy wytworzonego biogazu

Zakres

W niniejszej Normie Międzynarodowej określono metodę oceny całkowitej beztlenowej biodegradowalności tworzyw sztucznych bazujących na związkach organicznych, w warunkach beztlenowej fermentacji z wysoką zawartością frakcji stałej, poprzez pomiar biogazu uwalnianego na koniec badania. Metoda ta jest przewidziana do symulacji typowych warunków beztlenowej fermentacji dla frakcji organicznych zmieszanych stałych odpadów komunalnych. W badaniu laboratoryjnym materiał do badań jest poddany działaniu metanogenicznego inokulum pochodzącego z beztlenowych kadzi fermentacyjnych pracujących tylko na wstępnie obrabianych odpadach komunalnych. Beztlenowy rozkład ma miejsce w warunkach wysokiej zawartości frakcji stałej (ponad 20% ogólnej frakcji stałej) i w stanie statycznym bez mieszania. Metoda jest zaprojektowana do pokazania procentowej zawartości węgla w materiale do badań i stopnia jego przemiany do uwalnianego dwutlenku węgla i metanu (biogazu). Warunki opisane w niniejszej Normie Międzynarodowej mogą nie zawsze odpowiadać optymalnym warunkom do przebiegu biodegradacji w maksymalnym stopniu.
 

PN-EN ISO 18830:2018-01 - wersja angielska

Data publikacji: 17-01-2018

Tworzywa sztuczne -- Oznaczanie biodegradacji tlenowej niepływających materiałów polimerowych na granicy faz woda morska/osad piasku -- Metoda pomiaru zapotrzebowania tlenu w zamkniętym respirometrze

Zakres

W niniejszej Normie Międzynarodowej określono metodę oznaczania stopnia i szybkości biodegradacji tlenowej niepływających materiałów polimerowych osadzonych w piasku morskim na granicy faz pomiędzy wodą morską a dnem morskim, opartą na pomiarze zapotrzebowania tlenu w zamkniętym respirometrze.

Pomiar biodegradacji tlenowej można również wykonać, monitorując wydzielanie się ditlenku węgla. Nie jest to w zakresie niniejszej Normy Międzynarodowej ale w zakresie ISO 19679.

Niniejsza metoda badawcza jest symulacją, w warunkach laboratoryjnych, środowiska morskiego, występującego w różnych obszarach woda morska/osad, np. w strefie przydennej, gdzie światło słoneczne dociera do dna oceanu (strefa fotyczna), która, w nauce o morzu, jest nazywana strefą sublitoralną.

Oznaczanie biodegradacji materiałów polimerowych zakopanych w osadzie morskim nie wchodzi w zakres niniejszej Normy Międzynarodowej.

Warunki opisane w niniejszej Normie Międzynarodowej mogą nie zawsze odpowiadać warunkom optymalnym do wystąpienia maksymalnego stopnia biodegradacji.
 

PN-EN ISO 22007-1:2018-01 - wersja angielska

Data publikacji: 25-01-2018

Tworzywa sztuczne -- Oznaczanie przewodności cieplnej i dyfuzyjności cieplnej -- Część 1: Zasady ogólne

Zakres

W niniejszym dokumencie opisano ogólne zasady metod oznaczania przewodności cieplnej i dyfuzyjności cieplnej materiałów polimerowych. W przypadku tych pomiarów są dostępne różne techniki i niektóre z nich mogą być bardziej odpowiednie niż inne, zależnie od typu, stanu i postaci materiału. W niniejszym dokumencie przedstawiono szeroki przegląd tych technik. Normy opisujące te techniki, wymienione w niniejszym dokumencie, wykorzystują aktualne metody badań.
 

PN-EN ISO 294-5:2018-01 - wersja angielska

Data publikacji: 24-01-2018

Tworzywa sztuczne -- Wtryskiwanie kształtek do badań z tworzyw termoplastycznych -- Część 5: Przygotowanie znormalizowanych kształtek do badania anizotropii

Zakres

W niniejszym dokumencie określono formę (wg ISO oznaczoną jako forma typu F) do wtryskiwania płytek o zalecanych wymiarach 80 mm × 120 mm, i minimalnych wymiarach 80 mm x ≥ 90 mm oraz zalecanej grubości 2 mm, wykorzystywanych do pozyskiwania danych jedno- i wielopunktowych. Stwierdzono, że to odzwierciedla właściwości anizotropowe w maksymalnym stopniu i mało zależy od szybkości wtryskiwania. Jeśli tylko jest to możliwe powinna być stosowana forma dwugniazdowa. W przypadku projektowania elementów z tworzyw sztucznych zapewni to maksymalne i minimalne granice właściwości przy rozciąganiu. Dobieranie grubości płytki do danej grubości elementu nie jest właściwym kryterium ze względu na wpływ szybkości napełniania formy i geometrii elementu na anizotropię.

Badanie anizotropii materiałów jest szczególną procedurą, dostarczającą wytycznych do projektowania wyrobów do końcowego zastosowania i nie jest instrumentem przeznaczonym do kontroli jakości.

Podczas wtryskiwania materiałów termoplastycznych, przepływ stopionego polimeru może wpływać na orientację napełniaczy, takich jak włókna szklane lub na orientację łańcuchów polimeru a w rezultacie na anizotropowe zachowanie się tworzywa.

Dla potrzeb niniejszego dokumentu, kierunek przepływu jest definiowany jako kierunek od dyszy do najdalszego końca gniazda formy, a kierunek poprzeczny jako prostopadły do kierunku przepływu.

Forma typu F nie jest przewidziana do zastąpienia formy typu D stosowanej do oznaczania skurczu wtryskowego tworzyw termoplastycznych.

Zestawienie zostało opracowane przez Redakcję Tworzywa.org
na podstawie ogólnodostępnych informacji publikowanych przez PKN